Het Begin



“Toen ik werd geboren ginds in een kleine hut in Kentucky, kwam de Engel des Heren door het raam en bleef daar staan. Er was een Vuurkolom.”

Het ochtendlicht brak net door het donker van de koele hemel in april. Het enige houten raam stond open om het morgenlicht in het éénkamerhutje binnen te laten. Een roodborstje dat naast het raam zat, scheen vanmorgen erg vrolijk te zijn en zong naar hartenlust. In de hut stak een jonge Charles Branham zijn handen in zijn gloednieuwe overall en keek neer op zijn 15-jarige vrouw. “We zullen hem William noemen,” zei de vader.

Een bovennatuurlijk Licht kwam het raam binnen. Het Licht bewoog zich door de kamer en hing boven het bed waar de baby net geboren was. Dit was hetzelfde Licht dat de Hebreeuwse kinderen vanuit Egypte had gebracht. Het was hetzelfde Licht dat Paulus op zijn weg naar Damascus tegenkwam. En het zou verder gaan om deze kleine baby te leiden om een Bruid van Christus uit de wereld te roepen. Dat Licht was niemand minder dan de Engel des Heren, de Vuurkolom; en het was opnieuw aan de mens verschenen.

En daarbinnen, in deze kleine blokhut, op de morgen van de 6e april, opende de vroedvrouw het raam zodat het licht naar binnen kon schijnen om mama en papa te laten zien hoe ik eruit zag. Toen kwam een Licht, ongeveer ter grootte van een kussen, wervelend door het raam. Het cirkelde in het rond waar ik was, en daalde neer op het bed. Verscheidene bergbewoners stonden daar. Ze huilden.

Het eenvoudig huisje stond in de heuvels in het zuiden van Kentucky, dichtbij het stadje Burkesville. De datum was 6 april 1909. De baby was de eerste van tien kinderen die geboren zouden worden bij Charles en Ella Branham.

Het duurde niet lang voordat de Engel des Heren de jonge William Branham opnieuw bezocht.

Toen hij een kind was, sprak de Engel voor het eerst tot hem, en zei dat hij dichtbij een stad, New Albany genaamd, zou wonen. Hij ging het huis binnen en vertelde zijn moeder wat er net gebeurd was. Zoals elke moeder, besteedde ze niet veel aandacht aan het verhaal en stopte hem in bed om zijn zenuwen te kalmeren. Twee jaar later verhuisde het gezin naar Jeffersonville Indiana, op slechts een paar mijl afstand van de stad New Albany in het zuiden van Indiana.

Een paar jaar later sprak de Engel opnieuw tot de jonge profeet. Het was een rustige septemberdag en de warme zon scheen door de kleurrijke herfstbladeren. De jongen liep met moeite met twee emmers water over het pad. Een maïskolf was onder zijn gewonde teen gebonden om die vrij van het vuil te houden. Hij ging in de schaduw van een grote populier zitten om uit te rusten. De tranen stroomden over zijn wangen terwijl hij van teleurstelling huilde: Zijn vrienden waren aan het genieten bij de plaatselijke visvijver, en hij moest thuisblijven om voor zijn vader water op te halen. Plotseling begon de wind rond te draaien in de boom boven hem. Hij veegde zijn ogen af en ging staan. Hij hoorde het geluid van bladeren die in de wind waaiden…maar er was geen wind. Hij keek omhoog, en ongeveer halverwege de populier was iets dat de droge bladeren deed ronddraaien.

Plotseling sprak een Stem: “Drink of rook niet, of verontreinig je lichaam op geen enkele manier, er zal een werk voor je te doen zijn als je ouder wordt.” De bange zevenjarige jongen liet zijn emmers vallen en rende naar zijn moeder.

Net zoals de profeet Samuël, had God opnieuw tot een kind gesproken.

Een paar weken later was hij aan het knikkeren met zijn jongere broer. Een vreemd gevoel kwam over hem. Hij keek uit over de rivier de Ohio en zag een prachtige brug. Zestien mannen maakten een dodelijke val toen de brug de rivier overspande. De jonge profeet had zijn eerste visioen gezien. Hij vertelde het zijn moeder, en zij schreef zijn verhaal op. Jaren later vielen 16 mannen naar beneden en kwamen om het leven toen men aan het bouwen was met de Second Street brug over de rivier de Ohio in Louisville, Kentucky.

De Here toonde hem visioenen over de toekomst. En net zoals bij de profeten vóór hem: de visioenen faalden nooit.